Chopin – Ballade In G Minor (z filmu Pianista)

Opublikowano przez

Film w reżyserii Romana Polańskiego opowiada historię opartą na prawdziwych wydarzeniach Władysława Szpilmana;. Pianista, który pracował w radiu w Warszawie i widzi, jak jego życie zmienia się gwałtownie od najazdu niemieckiego i początku II wojny światowej.

Wykonanie Adriena Brody’ego jest znakomite. Porusza nas dogłębnie.

Poniżej jedna z najbardziej wzruszających scen filmu:

Władysław Szpilman

Początkowo gry na fortepianie uczył się pod kierunkiem matki. W latach 1926-30 studiował w Wyższej Szkole Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie W latach 1930-33 studiował w Akademie der Künste w Berlinie z zakresu gry na fortepianie pod kierunkiem Leonida Kreutzera i Arthura Schnabla oraz w dziedzinie kompozycji u Franza Schreckera.

W 1935 rozpoczął komponować muzykę rozrywkową – zadebiutował piosenką „Jeśli kochasz się w dziewczynie” ze słowami Emanuela Schlechtera do komedii muzycznej „Kot”. Od 1935 do wybuchu II wojny światowej współpracował z Polskim Radiem jako pianista, kameralista, akompaniator, ilustrator i kompozytor.

II Wojna Światowa

W 1940 Władysław Szpilman został więźniem warszawskiego getta, na terenie którego grał w kawiarniach i salkach koncertowych, utrzymując w ten sposób rodzinę. W 1942 przez przypadek uniknął deportacji do obozu zagłady w Treblince. Pracował niewolniczo, jako robotnik budowlany do 1943, kiedy zdołał zbiec z getta. Do końca lipca 1944 był ukrywany przez Czesława i Helenę Lewickich oraz Andrzeja i Janinę Boguckich.

Po upadku Powstania Warszawskiego pozostał w ukryciu, odcięty od wszelkiej pomocy ze strony polskich przyjaciół, w ruinach spalonego domu w Alejach Niepodległości. Odkrył go tam kapitan Wehrmachtu Wilm Hosenfeld, który udzielał mu pomocy dostarczając żywność.

Na podstawie pamiętników Władysława Szpilmana, wydanych ponownie w 1998 w wielu krajach świata pod tytułem „Pianista” powstał w 2002 film w reżyserii Romana Polańskiego.

Działalność artystyczna

Po wojnie związał się ponownie z Polskim Radiem, gdzie do 1963 pracował jako kierownik Działu Muzyki Lekkiej. Był też dyrygentem orkiestry, inicjatorem konkursów muzycznych, wielu nagrań i współorganizatorem w 1961 Międzynarodowego Festiwalu Piosenki w Sopocie. Wznowił również koncertowanie – odbył kilka tournées po Europie, występował w kraju z orkiestrami symfonicznymi. Od 1947 grał w duetach ze skrzypkami Tadeuszem Wrońskim oraz Bronisławem Gimplem, z którymi odbył wiele podróży artystycznych po Polsce i Europie, dając m.in. cykle koncertów „Wieczory sonat”.

Sławę przyniosły Władysławowi Szpilmanowi piosenki estradowe – skomponował ich około 500, z czego 150 stało się przebojami. Najsłynniejsze z nich to „Cicha noc” (sł. Roman Sadowski), „Czerwony autobus” (sł. Kazimierz Winkler), „Do widzenia Teddy” (sł. Bogusław Choiński i Jan Gałkowski), „Gdy się kogoś ma” (sł. Zdzisław Gozdawa), „Ja jestem Twoja” (sł. Tadeusz Kubiak), „Nie ma szczęścia bez miłości” (sł. Henryk Herold), „Nie wierzę piosence” (sł. Bronisław Brok), „Piosenka mariensztacka” (sł. Tadeusz Kubiak), „Pójdę na Stare Miasto” (sł. Edward Fiszer), „Trzej przyjaciele z boiska” (sł. Artur Międzyrzecki), „Tych lat nie odda nikt” (sł. Kazimierz Winkler), „W małym kinie” (sł. Ludwik Starski). Pisał je m.in. dla Andrzeja Boguckiego, Olgierda Buczka,Mieczysława Fogga, Janiny Godlewskiej, Ludmiły Jakubczak, Marii Koterbskiej, Dany Lerskiej, Heleny Majdaniec, Marty Mirskiej, Barbary Muszyńskiej, Sławy Przybylskiej, Hanny Rek, Reny Rolskiej, Ireny Santor, Juliana Sztatlera,i Nataszy Zylskiej.

Władysław Szpilman zmarł 6 lipca 2000 r.

  • „Koncert skrzypcowy” (1931)
  • „Toccatina” na fortepian (1931)
  • „Życie maszyn”, suita na fortepian (1931)
  • „Walc w starym stylu” na orkiestrę symfoniczną (1937-68)
  • Muzyka do filmu „Wrzos” w reż. Juliusza Gardana (1938)
  • Muzyka do filmu „Doktór Murek” w reż. Juliusza Gardana (1939)
  • „Concertino” na fortepian i orkiestrę (1940)
  • „Mazurek” na fortepian (1942)
  • „Wariacje na temat walca z opery 'Casanova’ Ludomira Różyckiego” na głos, 2 fortepiany, orkiestrę symfoniczną i orkiestrę jazzową (1945)
  • „Parafraza na temat własny” na orkiestrę symfoniczną (1947)
  • „Pieśń murzyńska” na orkiestrę symfoniczną (1949)
  • „Dwa walce” na orkiestrę symfoniczną (1951)
  • „Trzy miniatury” na fortepian (1952)
  • Muzyka do filmu „Zawsze pierwsi” w reż. Joanny Rojewskiej (1953)
  • Muzyka do filmu „Zadzwońcie do mojej żony” w reż. Jaroslava Macha (1958)
  • Muzyka do bajki „Czerwony kapturek” (1958)
  • „Mała uwertura” na orkiestrę symfoniczną (1968)
  • Muzyka baletowa do sztuki „Ciotka Karola” (1968)
  • „Scena baletowa” na orkiestrę symfoniczną (1968)
  • „Drobne utwory fortepianowe” (1972)
  • Muzyka do filmu „Piłkarski poker” w reż. Janusza Zaorskiego (1988)


Autor: Małgorzata Kosińska, Polskie Centrum Informacji Muzycznej, Związek Kompozytorów Polskich, październik 2006.